فاطمه (س)؛ نزدیکترین به درگاه الهی
فاطمه (س)؛ نزدیکترین به درگاه الهی
خداوند در قرآن کریم، هنگام بیان نعمتهای بهشت برای نیکوکاران، میفرماید:
«کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِی عِلِّیِّینَ – وَمَا أَدْرَاکَ مَا عِلِّیُّونَ – کِتَابٌ مَرْقُومٌ – یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ – إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ»
«باز نه! کتاب اعمال نیکوکاران در «علیین» است؛ و تو چه دانی که «علیین» چیست؟ [کتابی] نوشتهشده است که مقربان آن را شاهدند. بیگمان، نیکوکاران در نعمتاند.» (سوره مطفّفین، آیات ۱۸–۲۲)
در این آیات، دربارهٔ «مقربون»، حضرت امام صادق (ع) فرمودند: «مقربین، همان رسول خدا (ص)، امیرالمومنین (ع)، فاطمه (س)، حسن (ع) و حسین (ع) هستند.» (تفسیر اهل بیت، جلد ۱۷، ص ۴۶۲؛ تفسیر قمی، جلد ۲، ص ۴۱۰؛ بحارالانوار، جلد ۳۶، ص ۱۴۵)
همچنین در روایتی دیگر، حضرت امام حسن (ع) فرمودند: «هر جا در قرآن به «ابرار» یعنی نیکوکاران اشاره شده، منظور همان ما اهل بیت هستیم؛ زیرا ما از پدران و مادرانمان پاک و نیکیم، دلهای ما به طاعت و نیکی برجسته شده، و از دنیا و عشق به آن بیزاریم؛ ما در همهٔ فرایض الهی اطاعت کردیم، به توحید خداوند ایمان آوردیم و به رسولش (ص) تصدیق کامل نمودیم.» (تفسیر اهل بیت، جلد ۱۷، ص ۴۶۲؛ المناقب، جلد ۴، ص ۲)
از آیات قرآنی و روایات مذکور روشن است که حضرت فاطمه زهرا (س) و اهل بیت (ع)، همان «ابرار» و «مقربون» حقیقیاند که از راه پاکیزگی، ایمان کامل، اطاعت از خدا، زهد و بیزاری از دنیا، به بلندترین مرتبهٔ قرب الهی — که کمال وجودی و اخلاقی است — دست یافتهاند.
این قربت نه به سبب نسب، و نه صرفاً به عنوان اکرامیه است، بلکه نتیجهٔ اعمال، عقیده، خلوص قلب و پاکی روحانی ایشان است. به همین دلیل، ایشان معیار نیکی و منبع هدایت برای بشریت هستند.
وظیفهٔ هر مؤمن این است که — از نظر عقیدتی — ایشان را همان «مقربون» قرآنی بداند و ایمان بیاورد، و — از نظر اخلاقی — کردار ایشان را به عنوان هدف زندگی خود قرار دهد؛ یعنی دل را از عشق دنیوی پاک سازد، در اطاعت خداوند مشتاقانه گام بردارد، و با گذر زندگی در مسیر قرب معنوی، خود را به آن حضرات و به خدا نزدیک کند.
زندگی حضرت فاطمه زهرا (س) نمونهٔ زنده و درخشان این راه است. ایشان با انتخاب چنین سیر عملیای برای تقرب به خدا، امروز نیز برترین الگوی نیکی، پاکی و ایمان واقعی برای هر مؤمن به شمار میروند.
