2- مشکاتِ نور
در قرآن کریم، برای بیان نورِ خداوند، این مَثَل زیبا آمده است:
«اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ ۖ الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ…»
«خدا نور آسمان‌ها و زمین است؛ مَثَل نورش چنان است همچو طاقی که در آن چراغی باشد، و آن چراغ در قندیلی شیشه‌ای قرار گرفته باشد…» (سوره نور، آیه ۳۵).
در این آیه، نور الهی با تصویری نمادین و عمیق توصیف شده است: چراغدانی که در آن چراغی روشن است، و آن چراغ نیز در قندیلی شفاف جای داده شده است.
در این باره، از یکی از راویان نقل شده که از امام صادق علیه‌السلام پرسیده: «این تشبیه به چه کسی اشاره دارد؟»
امام فرمودند:
«آن مشکات، فاطمهٔ زهرا علیه‌السلام است؛ چراغ، امام حسن علیه‌السلام؛ و قندیل (زجاجه)، امام حسین علیه‌السلام».
(منـاقب الامام علی ابن ابی‌طالب، ابن مغازلی، ج ۳، ص ۳۶۱)
این آیهٔ قرآنی همراه با روایت مذکور، در واقع به بلندای مقام معنوی حضرت فاطمهٔ زهرا و فرزندان آزادگانهٔ ایشان اشاره دارد و نمادی از نورِ هدایتی است که از خاندان پاک پیامبر، سرچشمه می‌گیرد.
