فاطمه (س) و مودّت قُربی

در پاسخ به پیشنهاد مسلمانان برای پرداخت اجر برای رسالت، قرآن کریم می‌فرماید:

«…بگو: هیچ اجری از شما بر آن [رسالت] نمی‌خواهم، جز مودّتی در [حقّ] قرابت. و هر کس نیکی کند، ما بر او نیکی‌اش را افزوده خواهیم کرد. قطعاً خداوند بسیار آمرزنده، سپاسگزار است.»

(سوره شوری، آیه ۲۳)

بر اساس احادیث و تفاسیر، این آیه درباره نزدیکان رسول اکرم (ص) نازل شده و تنها شامل اهل بیت اطهار (ع) می‌شود. همان‌گونه که از ابن عبّاس نقل شده است:

«هنگامی که آیه «بگو: هیچ اجری… جز مودّتی در قرابت» نازل شد، گفتند: ای رسول خدا (ص)، این قرابتی که دستور داده‌اید دوستش داشته باشیم، کیستند؟ فرمود: علی، فاطمه، و فرزندان آن‌ها.»

(تفسیر اهل‌بیت (ع)، جلد ۱۳، صفحه ۶۰۲؛ بحارالانوار، جلد ۲۳، صفحه ۲۲۹)

هم‌چنین ائمه معصومین (ع) در مناسبت‌های گوناگون، فضیلت و منقبت ویژه خود را با استناد به این آیت بیان کرده‌اند. مثلاً حضرت امام حسن (ع) می‌فرمایند:

«من از خاندانی هستم که خداوند مودّت آن‌ها را بر هر مسلمانی واجب کرده است.»

(تفسیر اهل‌بیت (ع)، جلد ۱۳، صفحه ۶۰۰؛ بحارالانوار، جلد ۲۳، صفحه ۲۵۱)

و نیز حضرت امام حسین (ع) می‌فرمایند:

«بهره‌داری که خداوند دستور داده است وصل رحم با آن شود، حقّ آن را عظیم شمرده و خیر را در آن قرار داده، همان قرابت ما اهل‌بیت (ع) است؛ خاندانی که حقّش را خداوند بر هر مسلمانی واجب گردانیده است.»

(تفسیر اهل‌بیت (ع)، جلد ۱۳، صفحه ۶۰۴؛ بحارالانوار، جلد ۲۳، صفحه ۲۵۱)